De microwereld in 3D!

Van 7 tot en met 12 april strijkt het druklabo neer in de Pop-up space Au fond du Bois in Tervuren.

In de expo 'SYNAPS' toont Anje Claeys handmade prints die tot stand kwamen op vraag van 10 wetenschappers van de KU Leuven. Het tentoongestelde drukwerk bevindt zich op de snijlijn tussen vrije en toegepaste grafiek. Gezien de regels van de wetenschap niet gelden in de kunst, ontstaat er ruimte voor dichterlijke vrijheid en ethische interpretatie.

Op zondagnamiddag van 14 tot 17u loopt er een gratis workshop in samenwerking met Discoverit. Deze staat open voor iedereen, groot en klein, die graag wil kennismaken met microscopie en grafiek. Ook kinderen kunnen meedoen! Je kijkt door de microscoop naar een insect, pikt er een detail uit en maakt daarvan een droge naald op mica. Vervolgens ininkten en drukken maar.

Kom binnen met een hoofd vol vraagtekens en stap buiten met een ets onder je arm! Vers van de pers!

Meer details vind je via deze link.

Applaus

En als je het nu eens zelf zou maken?

Misschien wel eens een lino.

Je neemt een voorwerp, liefst veelbetekenend.
Je legt het onder een microscoop.
Je valt van je stoel -verwonderd over de microwereld-!
Je maakt er een foto van -de techniek staat voor niets-.
Je zet dat beeld over op een stuk lino -zoiets als vinyl maar dan natuurlijk-.
Je neemt een guts -een mes om u tegen te zeggen-.
Je snijdt en drukt en snijdt en drukt en snijdt en drukt.
Met verschillende kleuren.

Op het einde van de dag.
Je eigen drukwerk.
Zelfgemaakt.

Klaar om in te lijsten.

Applaus!

Maak je prent.
Pop-up druklabo!

Unieker dan je DNA: vingerafdrukken

Onze vingerafdrukken zijn uniek. Wereldwijd heeft niemand dezelfde lijnenpatronen op zijn of haar vingertoppen. En ook in het perspectief van verleden, heden en toekomst zijn die afdrukken even persoonlijk als je DNA. Sterker nog: zelfs bij eeneiige tweelingen zijn er verschillen te bespeuren in de vingerafdrukken!

Wanneer we die lijntjes op de huid van onze buitenste vingerkootjes zorgvuldig afdrukken en deze met een microscoop bekijken, ontvouwt zich een wonderlijke wereld van sierlijke bogen, lussen, draaikolken en rivierdelta’s. Een wereld op je vingertop, uniek op de wereld.

Wil je ook graag op zelfonderzoek en daar creatief mee aan de slag? Lees dan verder op www.bioart.eu/micro

Van wetenschap naar kunst

Vandaag te gast op de Studiedag voor Freinetwerkers in Beringen. Samen met Lieven Philips van Discoverit gaf ik er de workshop 'Van schets tot ets'.

Starten vanuit wetenschap. De microscoop als tool om onderzoekend te kijken naar de wereld en haar verschijnselen. Vervolgens alles inzetten op 'observatie', dé kwaliteit bij uitstek als het gaat over empirisme, het grondbeginsel van de moderne wetenschap. Observeren, en kritisch nadenken over hetgeen je net observeerde. We kijken naar bloemen, insecten en andere kleine dieren, schetsen de tekening op een blad papier en daarna maken we er een ets van, op een niet-toxische methode, kindvriendelijk én snel.

De resultaten mogen er zijn. Voor vele mensen was het de eerste keer dat ze een ets afdrukten...

Geeft altijd veel voldoening, mensen zien opgaan in hun verwondering voor beeld. Als er iets is wat er zich bevindt in de doorsnede van grafiek en wetenschap, dan is het dàt wel... 

Phi

Gedichtendag...
Waarom niet een wiskundig gedicht?
De inspiratie haalde ik bij Fibonacci.

ik
ben
verbaasd
verwonderd
fascinatie voor
de logica in de natuur

Het ritme van dit gedicht
volgt de wiskundige reeks van fibonacci
1-1-2-3-5-8-...

De verhouding tussen die getallen benadert telkens phi
ook wel de gulden snede genoemd
1,6180339...

Ooit maakte ik er een ets over,
geboeid als ik was
door de symmetrie in de natuur.

Microwereld

Groot is de verwondering van kinderen, en ook volwassenen, als ze door de ogen van een microscoop kijken. Er opent zich een nieuwe wereld. Wat voorheen onzichtbaar was, wordt plots zichtbaar. Er opent zich een nieuwe wereld. Een realiteit die fascineert en biologeert.

Kijken naar een watervlo en zien dat het een mama is. Zwanger van vele eitjes die binnen een mum van tijd als vele kleine watervlootjes in het water zullen krioelen.

Ikzelf keek voor het eerst door een microscoop toen ik 12 was. De cellen van een ajuin. Ik herinner me nog steeds mijn verwondering. Verbijsterd door de regelmaat in de natuur. Een bakstenen muur van cellen die zich samen vertalen in de vorm 'ajuin'. Het was vanuit die verwondering dat ik later wetenschapper werd. Op zoek naar het hoe en het waarom van de dingen.

De gebroken Enchodustand

Fossielen van uitgestorven beesten spreken erg tot de verbeelding. Zeker als we een dinosaurus of een prehistorisch zeemonster eens letterlijk aan de tand kunnen voelen. Vandaag was ik druk bezig met het nemen van gipsafgietsels van de snijtanden van mosasaurussen, prehistorische haaien en Enchodusvissen. Over deze laatste gaat dit verhaal. De Enchodus was een 1,5 meter lange vis die zo’n 60 miljoen jaar geleden in onze wereldzeeën rondzwom. Hij leek een beetje op een zalm, maar hij viel vooral op door zijn gekromde rijen tanden in boven- en onderkaak die meer dan 5 cm lang waren. Die gebruikte hij als een soort kooi om zijn slachtoffers op te slokken en in één keer door te slikken. Ik nam dus zo’n indrukwekkende tand voorzichtig in de hand en drukte die diep in het kleiblok dat geprepareerd was als basis voor het afgietsel. Omdat de klei vrij nat was, moest ik nogal wat kracht gebruiken om de tand terug uit de klei te krijgen. Maar net voor die tand bijna volledig uit het kleiblok loskwam, brak de punt er af… 

Een schok van ontzetting ging door me heen. Want beeld je maar eens in wat hier écht gebeurd was: tientallen miljoenen jaren geleden, op het einde van het Krijttijdperk, stierf de eigenaar van deze tand en zonk hij naar de zeebodem. De volgende miljoenen jaren  werd hij onder vele lagen afzettingsgesteenten bedolven, continenten verschoven over duizenden kilometer, periodes van grote hitte en barre koude wisselden elkaar af, zeebodems werden omhooggestuwd en steenlagen erodeerden weer weg. Zo kwam onze Enchodus weer aan de oppervlakte ergens in het huidige Marokko, waar hij werd gevonden door een fossielenjager. Voorzichtig werden zijn tanden uit de  ondergrond gebeiteld en wat later op een fossielenbeurs getoond, vanwaar ik ze meenam naar het lab. En door mijn onzorgvuldige handeling heb ik zonet in enkele seconden een einde gemaakt aan 60 miljoen jaar intactheid van deze (ondertussen weer gelijmde) Enchodustand.